Rozdział 44

Monię zabrano od razu na blok operacyjny, a ja siedziałem i cały czas płakałem. Po chwili przyjechali moi przyjaciele i zaczęli mnie pocieszać, lecz to nic nie dało dało. Bałem się o Monię jak nigdy przedtem.
-Harry wszystko będzie dobrze.
-Słuchajcie mam do was prośbę.
-Jaką? Spytał pierwszy Liam.
-Możecie przywieść  dokumenty Moniki?
-Jasne. Powiedział Zayn.
-Wszystko znajdziecie w komodzie koło łóżka. Powiedziała Kinga prze łzy. Ja tu muszę zostać.
-Okey poradzimy sobie. O nic się nie martwcie. Powiedziała Karolina z Pauliną.
Chodziłem cały czas w kółko, a Louis próbował zapanować nad Kingą i to samo robił Niall z Gośką, lecz widziałem że Tolimsonowi też leciały łzy. Po jakimś czasie dołączyła do nas Gemma.
-Brat ona z tego wyjdzie. Nie martw się.
-Łatwo  Ci o mówić to nie twój chłopak tam leży.
-Musisz być dobrej myśli.
I w tej chwili wybiegła pielęgniarka.
-Jak operacja? Spytałem.
-Jeszcze trwa.
-Ale jak....
-Walczy.
Kobieta w białym stroi powiedziała tylko kilka słów i znikła. Znowu czekanie i tysiąc myśli, a może jej już nigdy nie zobaczę. Wszyscy siedzieliśmy w ciszy, aż do momentu przyjazdu rodziców Kingi i przyjaciół z dokumentami mojej ukochanej. Po dwóch godzinach oczekiwań w końcu pojawił się lekarz.
-Panie doktorze wszystko dobrze?
-Operacja się udała. Na razie jej stan jest stabilny. Przewozimy ją na oiom.
Po tych słowach odetchnąłem z ulgą. Aż z mojego serca spad kamień.
-Zapraszam do gabinetu rodziców pacjentki.
-Ale ona nie ma rodziców. Powiedział Niall.
-No to jej prawnych opiekunów.
-To skomplikowana sytuacja, ale mam tutaj zgodę pacjentki, która w razie wypadku upoważniła do udzielenia informacji mnie i mojego męża oraz jej chłopaka.
-A więc zapraszam państwa do mnie do gabinetu numer 25 za 20 minut.
-Dobrze powiedziała mama Kingi. Wszyscy przeszli do kawiarni, gdyż nie mogli dłużej zostać pod salą operacyjna, a ja już tkwiłem pod pokojem. Wskazówki zegara odliczały bardzo powoli te minuty to była wieczność, aż w końcu się pojawił i wpuścił nas do środka.
-Usiądźcie państwo. Powiedział pierwszy.
-Jaki jest stan Moniki? Zapytałem.

-A więc zacznę od początku. Panna Levy został postrzelona. Kula przeszła blisko serca. Operacja była bardzo trudna. Serce dlatego jest ono bardzo osłabione, ale da sobie radę gdyż pacjentka jest młoda.
-I co dalej? Zapytał tym razem ojciec mojej przyjaciółki.
-Na razie jest w śpiączce po operacyjnej. Ale prawdopodobnie Monika doznała jeszcze urazu głowy upadając na beton. Zrobimy juto badania i wszystko się okaże.
-A kiedy się obudzi?
-Tego nie potrafię powiedzieć, gdyż przy takich obrażeniach każdy organizm reaguje inaczej. Ale proszę być dobrej myśli.
-Można ją zobaczyć?
-Na ojmie nie powinno przebywać dużo osób. Może do niej wejść tylko jedna osoba i jedynie na 5 minut.
-Dobrze w której sali leży?
-225.
-Dziękuje bardzo i popędziłem do niej jak najszybciej. Nie czekałem na windę. Pobiegłem schodami i już po chwili byłem przed salą. Stanąłem i obserwowałem ja przez szklana szybę. Była pod podłączana do rożnych rurek, aż odważyłem się wejść do środka.

Usiadłem koło jej łózka i płakałem jak bóbr. Boże Monia abyś szybko wyzdrowiała. Bez Ciebie sobie nie poradzę. Proszę Cię obudź się. Obudź się!
-Musi pan opuścić salę! A po za tym jest policja, która pana szuka.
-Dobrze już idę. Skarbię zaraz wrócę.
-Słucham?
-Pan jest chłopakiem pani Levy?
-Tak to ja Harry Styles.

-To dobrze. Mamy do pana parę pytań. Ale może chodźmy w inne miejsce?

-Proszę. Usiedliśmy na korytarzu i zaczęliśmy rozmowę.

-Wie pan kto to zrobił?

-Nie mam bladego pojęcia.

-A może ktoś groził pannie Levy?

-Raczej nie, ale wiem ze nie za bardzo się lubiły w szkole z taka jedna dziewczyną Kamilą chyba.

-Dobrze sprawdzimy to. A czy kręcił się ostatnio ktoś podejrzany?

-Mnie ostatnio niestety nie było w Polsce, więc nie wiem za bardzo. Ale Monika nic mi nie mówiła.

-Dziękujemy bardzo. Może mi pan podać imiona i nazwiska najbliższych przyjaciół?

-Tak, ale może zaprowadzę panów do nich. 

-O dziękujemy. 

Zaprowadziłem ich do kawiarenki szpitalnej i zostawiłem ich samych, a sam wróciłem znowu do Moni.

OCZAMI LOUISA: 

Siedzieliśmy w kawiarence i każdy był zajęty swoim napojem. Nikt się nie odzywał do siebie. Boże żeby Monia szybko z tego wyszła. W pewnej chwili przyszedł do nas Harry z dwoma policjantami.

-Słuchajcie panowie mają do was parę pytań. Zostawiam was z nimi.

-To wy jesteście najbliższymi znajomymi postrzelonej?

-Tak to my. Odpowiedzieliśmy cichym chórkiem. 

-Czy Monika miała jakiś wrogów?

-Nie raczej nie. Największym jej wrogiem była chyba Kamila.

-Ta koleżanka z klasy?

-Tak to ona. 

-Dobrze sprawdzimy to. A czy dostawała jakieś pogróżki?

-Niestety tak. Powiedziała moje dziewczyna.

-Co ty mówisz kochanie? Zapytałem.

-Kilka dni temu dostała list.

-I nic nam nie powiedziała?

-No jakoś tak wyszło. Paulina ty wiesz co ty mówisz? Powiedział zdenerwowany Liam.

-Monika sama to zbagatelizowała i kazała się nam nie przejmować. 

-A może państwo wiedza gdzie są te listy?

-Nie pokiwała przecząco Gośka. 

-Dobra czekajcie tutaj, a  ja pojadę z panami do domu Moni i poszukam. 

Pojechaliśmy do domu mojej przyjaciółki. Otworzyłem drzwi i wpuściłem panów do środka. Oni zaczęli się rozglądać po mieszkaniu, a ja od razu skierowałem się w stronę sypialni. Pod zegarkiem leżały trzy koperty od razu zdecydowałem się je otworzyć i zacząłem czytać:"Niedługo zginiesz z tego świata. Już niedługo Cię nie będzie, po prostu Cię zabiję!"i drugi "Dzisiaj zginiesz dziwko! Harry będzie tylko Mój!"

i trzecia koperta nawet nie otwarta: "Harry dostanie od mnie największy prezent na świecie twoje zwłoki!". -I jak znalazł pan coś?

-Tak mam trzy listy. Proszę.

-Świetnie to już coś mamy.  Musimy wziąć od państwa odciski palców, aby wykluczyć i znaleźć te odpowiednie.

-Dobrze. wszyscy zgłosimy się jutro rano na komisariat.

Pożegnałem funkcjonariuszy, usiadłem na kanapie i zacząłem płakać. 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ